Mijn hele leven lang achtervolgt me mijn vergeten. Mijn moeder vertelde me dat toen ik zes was en terugkwam van een schoolreisje maar één schoen aan had.

»Waar is de andere?« vroeg ze verbouwereerd.

»Verloren« zei ik terwijl ik uit schaamte naar mijn voeten keek waar inderdaad een schoen ontbrak. Maar ik wist dat ik hem vergeten was.

Later toen Annie me een email stuurde met de titel van een boek over ADHD bij volwassenen werd me veel duidelijk. Waarom ik me midden in een andere kamer bevind en niet meer weet waarom ik hiernaartoe gegaan ben. Of gisteren toen ik op de Cidade de Cultura (een modern museumcomplex op een berg aan de rand van Santiago de Compostela) was en me iemand vroeg of ik de hele camino zonder helm gereden was. Verbluft stelde ik vast dat ik inderdaad geen helm bij me had en me ook niet kon herinneren waar hij gebleven was. Gelukkig hadden we Google en ik herinnerde me dat ik een foto van het restaurant gemaakt had. Zo vonden we het adres van het restaurant. Ik reed de 5 km terug naar het restaurant maar halverwege bedacht ik dat ik boven op de berg er eentje gerookt had en misschien daar mijn helm vergeten was. Dus ik terug. Weer de steile berg op, maar geen helm.

Teleurgesteld reed ik weer naar beneden op zoek naar het restaurant. Opeens bedacht ik dat ik misschien mijn helm helemaal niet meegenomen had en deze nog in het hotel lag. Ik liet googlemaps een nieuwe route berekenen naar het hotel. Mijn helm lag daar waar ik hem verlaten had.

Heeft dit woord in mij iets met »eten« te maken? In Wikipedia vond ik dat het woord etymologisch met „forgettan“ te maken heeft, „iets niet kunnen krijgen“. In die zin dat je niet aan de informatie kunt komen die je nodig hebt.

Niet aandachtig je omgeving waarnemen, verwerken, helemaal in je op te nemen en daardoor iets vergeten kan hier de oorzaak van zijn. Mijn hele leven lijkt wel een training om in het hier en nu te zijn en daar ook te blijven. Echt een levenslange les voor mij.

Ik laat mijn kamersleutel in het restaurant van het hotel liggen en de ober loopt achter me aan om mij deze te geven. De sleutel van de batterij van mijn e-bike laat ik in het slot zitten en zoek daarna een half uur de hele kamer ernaar af. Mijn portemonnee laat ik op de desk van de receptie liggen.

Mijn iPhone en tabak vergat ik gisteren toen ik naar een operazanger had zitten luisteren op de trappen van de kathedraal. (Iets zei me om te keren toe ik al 30 meter weg was en de zanger had al mijn bezittingen veilig opgeborgen. Nogmaals bedankt.)

En de talloze malen dat ik om moet keren om nog even iets te halen dat ik vergeten ben (De boordcomputer van mijn e-bike, water voor op de reis, enzovoorts enzovoorts). En al die andere voorvallen die ik nu vergeten ben. En we spreken hier alleen nog maar over één dag.

Op mijn eerste camino gebeurde me het volgende: Ik had ‘s morgens vastgesteld dat ik in het vorige pension 25 km terug een paar sokken had laten liggen. Het waren geen gewone wollen sokken maar uit Merino. Het grote voordeel van Merinowol is de zeer goede vochtopname waardoor je niet zo snel blaren krijgt.

Dit reisje naar mijn vorige hotel koste me een halve dag met de bus. Toen ik weer in het café aankwam waar ik mijn rugzak zolang had laten staan, at ik eerst maar een bocadillo (broodje). Toen ik wilde betalen vond ik mijn tasje met geld, paspoort, vliegtuigtickets en mijn pelgrimspas niet. Grote paniek. De barjuf merkte aan mijn verschrikte blik dat er iets aan de hand met me was. Ik vertelde haar dat ik mijn tasje niet vond met mijn belangrijkste hebben en houwen. Ze vroeg waar ik tevoren geweest was en ik vertelde haar het verhaal over mijn sokken.

»Did you leave them in the bus?« vroeg ze.

»Oh God, that’s where i saw my little bag for the last time. F….., f….., fuck!!!«

»Which bus were you on? When did you arrive?«, vroeg ze.

Ze keek op de timetable van de bussen en wenkte me haar te volgen. Ze ging het café uit en liep naar een oude, vervuilde Volkswagen uit 1965. „Come on, we have not too much time“. Toen pas begreep ik dat ze de bus achterna wilde. Het werd een heuse vervolgingsjacht, alleen haalde de oude VW hoogstens 90 km per uur en tegen de berg op maar 50. Na een rit van ongeveer 45 minuten hadden we hem ingehaald. Ik stortte me de bus in en vroeg de chauffeur of er iets gevonden was; het spaanse woord voor tasje kende ik niet maar gelukkig dook Maria op en legde alles uit. De buschauffeur belde met de centrale maar daar was ook niets bekend over een gevonden tasje.

„Dit is het einde van mijn camino“, ging door me heen. Verdoofd liep ik terug naar de VW en Maria legde troostend een hand op mijn schouder. Zwijgend reden we terug terwijl ik tevergeefs probeerde niet te huilen. Ik hield mijn adem in en sloot mijn ogen. En dan zie ik opeens hoe ik het tasje bij binnenkomst in het café als eerste in mijn rugzak stop. „Nee hè, dat kon toch niet waar zijn!“ Zou het echt…..?“

Ik schaamde me dood. Hoe moest ik Maria vertellen dat ik met mijn paniek iedereen gek maak, mezelf inclusief.

»I am really sorry Maria but I think that I left my wallet in my backpack!“ stotterde ik.

»YOU DID WHAT?« riep Maria en remde de auto.

Ik herhaalde wat ik gezegd had en ze reed aan de kant van de weg en stopte de auto. Toen barste ze in lachen uit en hield bijna niet meer op. Ik had me het liefst in lucht opgelost maar begon uiteindelijk ook mee te lachen.

Toen we terug in het café waren maakte Maria een reuze tortillá voor me en ik sloeg twee Spaanse cognacs achterover. Ik wilde Maria 20€ geven voor al haar moeite maar ze weigerde het geld aan te nemen. Toen ik merkte dat ik haar niet kon overreden vroeg ik om la quenta, de rekening. Het waren maar een paar Euro maar ik gaf haar 20. Toen ze me het wisselgeld wilde teruggeven was ik al op weg naar buiten.

En terwijl ik dit schrijf komt een milde glimlach op mijn lippen. Mijn vergeten zou ik niet willen vergeten. Ik heb veel van dit soort verhalen meegemaakt. Nu ik deze op papier breng stel ik vast dat uit dergelijke gebeurtenissen heel vaak iets goeds ontstond. Het contact met Maria gaf me een enorme push voor de rest van mijn Camino. Haar spontane hulp, haar ontwapende lach die mijn schaamte doorbrak zodat ik kon om mezelf lachen. Mijn vergeetachtigheid en de openbaring hiervan hadden mijn ego een kopje kleiner gemaakt. Als mens maak ik fouten en ik hoef deze niet te verbergen. Niet te vergeten.

Vergeten

Dat te weten

Vergt veel

Vergeten te eten

Mij meten met mijn lichaam

Vergeten te vergeten

Zou dat niet fantastisch zijn?

Is ze daarom aan Alzheimer gestorven?

Omdat ze wilde vergeten?

Weten dat je vergeet helpt soms

even

Maar meestal niet