Deze keer doe ik de camino op mijn e-Bike. Indertijd had ik tweemaal achter elkaar twee maanden de tijd om “even weg te zijn”, nu kan ik op zijn hoogst twee en een halve week.

Mijn tweede camino in 2009 ging van Sevilla naar Santiago. Deze keer een voetweg van 1350 km. Een deel ervan ging te paard, maar daarover later meer.

Deze keer is de reis van buiten naar binnen heel anders. Op de eerste camino draaide veel om contact en contact maken. In het begin is de behoefte groot je uit te wisselen, nieuwe mensen te ontmoeten, levensverhalen te horen en te vertellen. Als je op de fiets zit is dat al moeilijk als je samen met iemand een stuk rijdt; des te moeilijker is het contact te krijgen met lopende pelgrims. Bovendien herinner ik me de lichte verachting die ik voelde wanneer een fietsrijder met hoge snelheid voorbij sjeesde om later als eerste in de herberg aan te komen en het beste bed genomen te hebben. Onrechtvaardig! De enige manier om contact te maken zijn de coffee-breaks en je misschien een medepelgrim ontmoet. Maar een kopje koffie duurt niet lang en de kans om tot een dieper contact te komen is miniem.

Wat ik ook anders ervaar is mijn lichaam. De camino te voet eist zijn tol. Na 4 dagen lopen kreeg ik indertijd massieve knieproblemen. Zo erg dat ik twee dagen pauze moest maken. Ook leerde ik de pijnstillende werking van 1000mg ibuprofen kennen. Nu rijd ik, afgezien van na de val die ik twee dagen geleden maakte, 4 keer sneller dan toen ik te voet ging. Geen blaren meer, geen vermoeide rug door een 12 kilo rugzak, geen lichamelijke malaise: integendeel – wanneer ik aangekomen ben in mijn hotel, heb ik nog genoeg energie de plek te bezichtigen (op mijn e-bike). Niet dat de Bike alles voor me doet; ik breng heel wat energie op om 100 km per dag te komen. Maar omdat ik zo niet aan mijn fysieke grenzen ga kom ik niet echt op een ander bewustzijnslevel.

Ik had de beide vroegere reizen soms een soort trance toestand die na 20 km intreedt wanneer je al uren lang in het oer-eigen ritme gelopen bent onder een zengende zon. Ik herinner me zulke momenten waar het ik stopte met denken, er niet meer was, en het eigen lijf alleen nog maar uit ruimte bestond; Behoeften verdwenen en de gedachteloze leegte was perfect. Op de fiets zou een dergelijke geestestoestand levensgevaarlijk zijn, wanneer mijn ik vergeet waar en waarom het bestaat. Niet te denken wat er dan gebeuren kan als ik niet helemaal op mijn qui-vive zou zijn. Lopers leven nu immers langer!

Vandaag dacht ik »Elke camino is nieuw en waardevol voor wat hij is en niet is. De herinneringen aan toen zijn ook vaak aan verwachtingen geknoopt die al in het verleden vervuld werden. Blijf in het hier en nu en geniet!«